mahsur ama mağdur değil :)

karanlık bir binanın içindeyiz ayşe esmayla, binada başka kimse yok, çıt da yok, birden alarm çalmaya başlıyor "eyvah" diyoruz "şimdi polis gelecek geceyi burda da değil de karakolda geçireceğiz". bence geceyi o binada geçirmek gayet de keyifli olurdu ama olmadı tabii, alarmlar çalınca gelip bizi kurtardılar.. nerden kurtardılar? ayşe esma'nın çalıştığı danışmanlık merkezinden. biz lafa dalınca unutmuşuz saati, zaten en üst kattaydık, onlar da bizi unutmuşlar. sonra hadi çıkalım dediğimiz an ayşe saati fark edince binanın kapanmış olma ihtimalini hatırladı. biz o ihtimali düşünerek karanlık merdivenlerden telefonumuzun ışığı yardımıyla aşağı indik bir yandan en alt kata varınca ne göreceğiz acaba sorusuyla..ışık görecek miydik, insan görecek miydik.. muammaydı.. ışık görmeyip alarm duyunca ayşeciğin paniğine panik katıldı, ben gayet cooldum tabii :P .. neyse ki binayı yeni kapamışlar, hemen sokağın başındaymış kapatanlar, alarm sesiyle koşa koşa gelip kapıyı açtılar ve "siz nerden çıktınız ya diye sordular" ha ondan evvel alarmı kapadılar.. sonra biz güldük epey güldük.. gece orda kalsaydık nasıl olurdu diye düşünüp güldük polis gelseydi nasıl olurdu diye insanlar toplansaydı alarm sesiyle falan filan.. ama bence en komiği "mahsur kalsaydık keşke orda rahat rahat koltuklar var, yemek var, çay var internet bile var" dediğimde ayşenin söylediğiydi " bir blog açardık, ordan dünyaya seslenirdik kurtarın bizi diye" :)